Flis'flash

Według definicji encyklopedystów fotografia (ang. photography), to zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Słowo fotografia oznacza rysowanie za pomocą światła i powstało z greckich rdzeni – w dopełniaczu (phōtós) – światła i (graphé) – rysowanie. Niezależnie od tego, jakiego aparatu użyjesz, bez światła żadnego zdjęcia nie będzie. Jest równie ważne, jak ekspozycja, kompozycja, balans bieli i historia opowiedziana w kadrze. Wspaniałe światło, naturalne lub sztuczne, jest zawsze dostępne, ale kluczem jest umiejętność pracy ze światłem i wykorzystania go na swoją korzyść .Zrozumienie światła, to ciągła eksploracja i istnieje wiele dróg, którymi możesz rozpocząć lub kontynuować swoją drogę. Są dwa źródła światła, z którymi cały czas fotografowie pracują: naturalne i sztuczne.

Rodzaje światła w fotografii

• Płaskie światło – występuje, gdy źródło światła jest skierowane bezpośrednio na obiekt. Płaskie oświetlenie twarzy oznacza, że fotografowana osoba jest dobrze oświetlona i nie widać na jej twarzy żadnych cieni. Nie jest to bardzo pożądany wygląd na portretach, ponieważ potrzebujesz cieni, aby ożywić swój obiekt.

• Szerokie światło – przy szerokim świetle (rodzaj oświetlenia bocznego) twarz fotografowanej osoby jest ustawiona pod kątem, najlepiej oświetlona strona twarzy znajduje się najbliżej aparatu, a cień pada na tylną stronę twarzy.

• Krótkie światło – inny rodzaj oświetlenia bocznego, krótkie światło, jest przeciwieństwem szerokiego światła, ponieważ twarz jest ustawiona pod kątem, a cień pada na stronę twarzy najbliżej aparatu.

• Światło dzielone – to inny rodzaj oświetlenia bocznego, ale definiuje się je jako światło, które pada na obiekt z boku pod kątem 90 stopni. Można łatwo rozpoznać podzielone oświetlenie na zdjęciu w ten sposób, że obiekt ma jedną połowę oświetlaną, a drugą w cieniu.

• Podświetlenie – to po prostu światło, które pochodzi zza obiektu. Często widać to na zdjęciach wykonanych o złotej godzinie. Źródłem podświetlenia może być okno za obiektem w środku dnia lub lampa błyskowa umieszczona za nim, gdy nie ma okna.

• Światło obręczy – należy do kategorii podświetlenia. W przypadku światła obręczy zobaczysz, że światło z tyłu podświetla tylko krawędzie obiektu.

• Światło motyla – źródło światła jest umieszczane nad i przed obiektem, tworząc mały cień pod nosem przypominający motyla (stąd nazwa). Ten rodzaj światła pięknie podkreśla wydatne kości policzkowe, dlatego najczęściej widuje się go na portretach kobiet.

• Światło pętli – w tym przypadku źródło światła jest o około 45 stopni z boku i nieco powyżej poziomu oczu. Ta pozycja światła tworzy cień tuż pod i z boku jednego nozdrza i nosa.

• Oświetlenie Rembrandta – styl oświetlenia został nazwany na cześć artysty, którego obrazy portretowe były znane z tego, że dzielone oświetlenie wywoływało efekt trójkąta światła po zacienionej części twarzy postaci. Można go również powielić w fotografii. Jest to przydatna technika dodawania wymiaru i głębi do tematu.

Fotografia (ang. photography) – zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła. Potoczne znaczenie zakłada wykorzystanie układu optycznego, choć nie jest to konieczne np. przy rayografii.

• fotografia tradycyjna (błędnie określana jako analogowa) – od swego powstania oparta na chemii światłoczułych związków srebra. Dzieli się na fotografię monochromatyczną i fotografię barwną. Materiały fotograficzne dzieliły się na dwa rodzaje: pierwsze służyły do utrwalania obrazu w aparacie i produkowane były w postaci klisz ciętych (do aparatów wielkoformatowych – fotografia wielkoformatowa), zaś drugie w postaci błon fotograficznych (filmów) perforowanych (do aparatów małoobrazkowych) i błon zwojowych, najczęściej o szerokości 60 mm (do aparatów średnioformatowych), które następnie musiały być wywoływane. Obraz zapisany na obu tych rodzajach materiałów mógł być przenoszony na papiery fotograficzne o różnych formatach.
• szlachetne techniki fotograficzne – techniki oparte o wykorzystanie światłoczułości i garbujących właściwości soli chromianowych, a także innych związków światłoczułych, np. gumy, pigmentu, bromoleju.
• fotografia cyfrowa – w tym przypadku rejestracja obrazu odbywa się nie na materiale światłoczułym, ale w karcie pamięci, po uprzednim przetworzeniu światła /obrazu/ wpadającego przez obiektyw na sygnał elektryczny – w matrycy (np. w układzie CCD lub CMOS) zamontowanej w aparacie cyfrowym. Obiektywy aparatów cyfrowych są identyczne (pod względem konstrukcji optycznej) ze stosowanymi w aparatach do fotografii tradycyjnej (analogowej), ale występują też w postaci zmodyfikowanej, np. z wbudowanymi mechanizmami redukcji wstrząsów.